نمونه پایاننامه کارشناسی ارشد دامپزشکی

موضوع:

ارزیابی مقدماتی داروی Setarud® به تنهایی و همراه با داروی Glucantime® در درمان لیشمانیاز احشایی تجربی سگ

چکیده:

بر اساس آمار رسمی سازمان بهداشت جهانی، بیماری لیشمانیاز احشایی یکی از خطرناکترین بیماریهای مشترک با منشا انگلی در انسان و حیوانات اهلی و وحشی می باشد که در کشورهای در حال توسعه منجر به مرگ و میر زیادی می شود و سالانه این میزان، روند رو به رشدی را به خود اختصاص داده است. سگهای آلوده مخزن اصلی این بیماری می باشند و در اکثر کشورها نقش مهمی را در انتقال این بیماری به انسان ایفا می کنند.

با گذشت بیش از نیم قرن، علیرغم معایب فراوان، همچنان ترکیبات آنتیموان به عنوان درمان اصلی لیشمانیاز احشایی و پوستی در انسان و سگ مطرح می باشد. از این معایب می توان به دوره های طولانی مدت درمان، هزینه نسبتا بالا، عوارض جانبی گسترده این ترکیبات و از همه مهمتر ایجاد مقاومت انگلی به این ترکیبات سنتی اشاره کرد. در حقیقت تاکنون هیچگونه درمان قطعی برای این بیماری عنوان نشده است و امکان عود مجدد آلودگی پس از اتمام دوره درمان وجود دارد و به همین دلیل تلاشهای فراوانی جهت دستیابی به ترکیبی با توانایی درمان قطعی این بیماری از گذشته ادامه دارد.

امروزه به دلیل عوارض جانبی گسترده و اثربخشی نامطلوب ترکیبات صناعی، توجه بسیار زیادی به استفاده از ترکیبات طبیعی و یا گیاهی جهت درمان بیماری های مختلف معطوف گشته است. یکی از این ترکیبات گیاهی جدید و تولید داخل کشور داروی ستارود می باشد. این داروی گیاهی حاوی عصاره تاناستوم ولگاره، روزا کانینا، اورتیکا دیوکا به همراه عنصر سلنیوم است که براساس مطالعات گوناگون توانایی تقویت سیستم ایمنی را دارا می باشد. این مطالعه به منظور ارزیابی مقدماتی داروی ستارود به تنهایی و همراه با ترکیبات پنج ظرفیتی آنتیموان (گلوکانتیم) در درمان لیشمانیاز احشایی تجربی سگ صورت پذیرفت.

بیست قلاده سگ با نژاد مخلوط و در محدوده سنی یک تا چهار سال برای این کارآزمایی انتخاب شد. پس از یک دوره یک ماهه جهت ارزیابی سلامت و حصول اطمینان از عدم آلودگی این سگها با استفاده از آزمایشات سرولوژی، از این تعداد 16 قلاده به وسیله تزریق داخل وریدی سوسپانسیون عصاره طحال یک سگ مبتلا به مرحله حاد عفونت حامل آماستیگوت انگل (چهار میلی لیتر به ازاء هر سگ)، که از منطقه مشکین شهر استان اردبیل به دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران انتقال یافت، آلوده گردیدند.

تمامی حیوانات آلوده شده طی 60 الی 120 روز پس از تلقیح انگل علائم بالینی بیماری را نشان داده و از نظر سرولوژی توسط آزمایش آگلوتیناسیون مستقیم مثبت شده بودند و در نهایت ارزیابی گسترش نمونه های بیوپسی مغز استخوان جهت تائید آلودگی آموزش انجام گرفت. حیوانات آلوده به صورت تصادفی به چهار گروه مساوی (چهار قلاده در هر گروه) تقسیم شدند. چهار قلاده سگ باقیمانده نیز به عنوان گروه شاهد منفی که عاری از آلودگی بودند و هیچگونه درمانی روی آنها صورت نمی گرفت، انتخاب شدند. پس از تائید تثبیت آلودگی با استفاده از ارزیابی گسترش مغز استخوان (روز 120 پس از تلقیح آلودگی) دوره درمان آغاز شد که مشخصات گروه های تحت مداخله به شرح ذیل بودند:

1. گروه شاهد منفی:

   حیوانات سالم که تحت هیچگونه درمانی قرار نگرفتند.

2. گروه شاهد مثبت:

   که به صورت روزانه و داخل عضله نرمال سالین دریافت می کردند.

3. گروه گلوکانتیم:

   (100 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن، داخل عضله، روزانه به مدت 30 روز).

4. گروه ستارود:

   ( دو میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن، تزریق داخل وریدی به همراه سرم دکستروز 5 % در طول یک ساعت، یک روز درمیان به مدت یک ماه و براساس توصیه شرکت تولید کننده این دارو).

5. گلوکانتیم توام با داروی گیاهی ستارود با همان مقادیر ذکر شده برای هر دارو.

به منظور پیگیری روند بیماری و تاثیر روشهای درمانی، همه حیوانات به وسیله معاینات بالینی، آزمایشات هماتولوژی، آزمایشات بیوشیمیایی، ارزیابی های سرولوژی با استفاده از آزمایش آگلوتیناسیون مستقیم، ارزیابی های تغییرات اندازه طحال با استفاده از اولتراسونوگرافی و جمع آوری سرم خون جهت ارزیابی تغییرات برخی سایتوکاین با استفاده از روش دقیق EliSpot و کشت سلولی به روش MTT، در روزهای 30، 60 و 90 پس از خاتمه دوره درمان تحت کنترل قرار گرفتند.

سه ماه پس از خاتمه دوره درمان، همه حیوانات بیهوش شده و با استفاده از روش لاپاروسکوپی، جهت ارزیابی آزمایشات انگل شناسی و هیستوپاتولوژی نمونه هایی از طحال و کبد آنها اخذ گردید. در نهایت جهت جلوگیری از انتشار بیماری کلیه لاشه ها به صورت اصولی معدوم گردیدند.

ارزیابی های مذکور نشاندهنده نتایج متفاوتی در گروه های تحت مداخله بودند به صورتی که در گروه تحت درمان با گلوکانتیم، 60 روز پس از درمان بهبود علائم بالینی مشاهده شد در صورتیکه در گروه درمان ترکیبی (گلوکانتیم و ستارود)، 30 روز پس از درمان بهبود علائم بالینی حاصل شد و تا انتهای دوره ارزیابی عود مجدد علائم بالینی گزارش نشد.

اگرچه در سگ های تحت درمان با داروی ستارود عوارض جانبی ناشی از تجویز این دارو دیده نشد و با استفاده از ارزیابی های اولتراسونوگرافی اندازه طحال نسبت به دوره قبل از درمان کاهش یافته بود (به دلیل کاهش بار انگلی) ولی تغییرات قابل توجهی در بهبود و یا عدم بهبود علائم بیماری لیشمانیاز احشایی گزارش نشد. براساس نتایج آزمایشات ایمونولوژی، 60 روز پس از اتمام دوره درمان مقادیر کمی اینترفرون گاما و اینترلوکین 2 در گروه های تحت درمان با داروی گلوکانتیم و گروه درمان ترکیبی سیر صعودی را از خود نشان داند و توانایی تحریک تزاید سلولی ناشی از داروی ستارود نیز با استفاده از آزمایش MTT به اثبات رسید.

سه ماه پس از اتمام دوره درمان، نمونه های بیوپسی طحال یکی از سگهای تحت درمان با داروی گلوکانتیم و نیز یکی از سگهای تحت درمان ترکیبی، از لحاظ حضور آماستیگوت های انگل منفی گزارش شد. اگرچه تفاوتهای ژنتیکی میزبان در بهبود و یا عدم بهبود بالینی میزبان آلوده نقش دارد ولی با توجه به ارزیابی های جامع به عمل آمده در این کارآزمایی بالینی، می توان گفت که اثرات مفید درمان ترکیبی گلوکانتیم و ستارود به اثبات رسیده است و این مطالعه مقدماتی گامی در جهت طراحی و اجرای سایر مطالعات تکمیلی به منظور درمان بیماری لیشمانیاز در انسان و حیوانات می باشد.

دانلود

موضوع:

بررسي اپیدمیولوژیکی بیماری آفتاب سوختگی در مزارع پرورش ماهی قزل آلای رنگین کمان استان آذربایجان غربی

چکیده:

عارضه آفتاب سوختگي در اثر تأثير اشعه ماوراء بنفش بر پوست ماهيها ايجاد مي گردد و يكي از شايعترين بيماريهاي محيطي مخصوص در ماهي قزل آلاي رنگين كمان مي باشد. در این بررسی که بر روی 246 ماهی قزل آلای رنگین کمان مزارع پرورشی استان آذربایجانغربی در طی یکسال از بهار 1393 آموزش انجام پذیرفت، ماهی ها در 4 گروه وزنی (زیر50 – 50تا150- 150تا250 وبالای250 گرم)از لحاظ وجود بیماری آفتاب سوختگی مورد ارزیابی قرار گرفتند.

همچنین بعد از نمونه برداری و آموزش انجام تست های بیومتری ماهیان، پوست نمونه های مشکوک جهت تثبیت در ظروف مخصوص فرمالین 10% قرار داده و به آزمایشگاه آسیب شناسی ارجاع گردید. طبق بررسی داده ها ی آماری بیشترین میزان ابتلا به آفتاب سوختگی در گروه وزنی زیر 50 گرم و در فصل تابستان مشاهده گردید. باتوجه به شیوع بالای بیماری در گروه وزنی زیر 50 گرم وهمچنین احتمال تلفات اقتصادی ناشی از این بیماری نیز وجود دارد.

دانلود

موضوع:

بررسی فراوانی ژن‌های حدّت در باکتری‌‌های سودوموناس آئروژینوزا جدا شده از بیماران مبتلا به سوختگی و فيبروز سيستيك بستري در بيمارستان کودکان تهران

چکیده:

امکان حذف سودوموناس آئروژینوزا از محیط حتی از محیط داخل بیمارستان وجود ندارد، زیرا این باکتری بسیار مقاوم بوده و از نظر متابولیک نیز قابلیت تغییر دارد. این باکتری یک میکروارگانیسم فرصت طلب کامل است، زیرا آن را می‌توان حتی در آب جاروی خشک کن و یا محلول‌های ضدعفونی کننده مورد استفاده در بیمارستان نیز یافت. این باکتری به طور معمول در افرادی که سیستم ایمنی طبیعی دارند، بیماری‌زا نیست.

لیکن در صورت ضعف این سیستم در میزبان، در کمترین فرصت با استفاده از فاکتورهای بیماریزایی خویش انواع متنوعی از عفونت‌ها را ایجاد می‌نماید، بدین سبب مطالعه فاکتورهای حدت و اندازه‌گیری فراوانی این فاکتورها در شناسایی کامل سودوموناس آئروژینوزا بسیار کمک کننده خواهد بود.

در این مطالعه نمونه‌های مربوط به بیماران مبتلا به سوختگی و سیستیک فیبروزیس، از بیمارستان کودکان تهران جمع‌آوری گردید و در محیط‌های مولر هینتون آگار، بلاد آگار، Mac Conkey آگار، OF، TSI کشت داده شد. از معرف اکسیداز و رنگ آمیزی گرم برای تأیید باکتری ها استفاده شد و پس از اطمینان کامل از شناسایی سودوموناس آئروژینوزا، به روش Boiling کل ژنوم باکتری استخراج گردید.

بعد از اینکه ژنوم کامل 65 جدایه موجود در سیستیک فیبروزیس و 57 جدایه موجود در سوختگی استخراج شدند، با استفاده از پرایمرهای اختصاصی، میزان فراوانی حضور 6 توالی نوکلئوتیدی ژن‌های toxA، algD، plcN، plcH، lasB ،exoS که نقش مؤثر در بیماریزایی دارد بررسی شد و در آخر با استفاده از نرم افزار آماری SPSS تفاوت شیوع ژن‌ها در هر دو عفونت مطالعه شد و P value هر ژن در هر دو عفونت محاسبه گردید.

از میان ژن های بررسی شده، شیوع سه ژن در دو بیماری دارای اختلاف معنی داری بود. ژن toxA در سوختگی 9/36٪ و در سیستیک فیبروزیس 1/63٪ بود. این اختلاف اهمیت بیشتر این عامل حدت را در سیستیک فیبروزیس نشان می‌دهد. شیوع ژن lasB در سوختگی 82٪ و در سیستیک فیبروزیس 4/95٪ شناسایی شد.

اختلاف شیوع lasB در بین این دو عفونت نشان‌دهنده اهمیت بیشتر این عامل حدت در سیستیک فیبروزیس است. شیوع ژن exoS در مبتلایان به عفونت سودومونایی در سوختگی 1/21٪ و در عفونت سیستیک فیبروزیس 8/70٪ مشاهده شد. شیوع بیشتر این ژن در سیستیک فیبروزیس نیز اهمیت این عامل حدت را در این عفونت نشان می‌دهد. بین عوامل حدت دیگر در دو بیماری اختلاف معنی داری به دست نیامد.

دانلود